بسیاری از ما جنبش سبزی ها (مخصوصا فعالان عرصه وب) خیلی خوب حرف می زنیم، سرمان درد می کند برای بحث. حالا بحث هرچه می خواهد باشد از بحث در مورد اعتقادات مذهبی و کفایت راهبری جنبش بگیر تا برچسب زدن به همدیگر با القابی نظیر بسیجی ، سبزالهی ،سکولار نمای احمدی نژادی و و و... بسیار شده است که در سایت های اجتماعی پیشنهادی برای بروز اعتراضات مدنی ارائه شده است و بسیاری از ما استقبال کردیم اما در عمل و در جامعه ردی از این ابتکارات اعتراضی نمی بینیم. بحث هایی که بعضا تنها باعث کدورت های بی جا و سست شدن بی دلیل اتحادمان می شود.
یا مثلا در مورد همین اعتراضات و اعتصابات بازار تهران با اینکه شورای اصناف با دولت توافق کرده است اما همچنان ادامه دارد. یک نفر پیدا می شود و می گوید آقا جان این بازاری ها همینطور دارند به اعتصابشان به بهانه های واقعی یا واهی ادامه می دهیم محض رضای خدا بیایید از آن ها حمایت کنیم. اما ما با چهره ای حق به جانب می گوییم، نه مگر یادتان رفته وقتی ما شهید دادیم وقتی تن ما زیر باتوم در حال آتش گرفتن بود آن ها همچنان در حال پول پارو کردن بودند این ها لیاقت حمایت ما را ندارند. انقدر می گوییم تا دیگر سران جنبش هم یا امر بهشان مشتبه شود و یا جرات نکنند حمایتی هرچند تلویحی از آنان بکنند. گویا یادمان رفته که قرار بود هرکسی به هر نحوی تصمیم گرفت سبز باشد یا اعمالی موازی جنبش انجام داد از وی حمایت کنیم و سبز بدانیم (همینجا بگم منظورم این نیست که اگر قاتلان ملت هم اشک تمساح ریختند و خواستار سبز شدن شدند بی هیچ چون و چرا و محاکمه و سوال و جوابی از گناه آنان درگذریم)
می ترسم آنقدر علی رغم اینکه می گوییم ما بیشماریم وسواس های بی جهت به خرج بدهیم تا ما هم دست را زیر چانه بزنیم و کنار علی که فقط حوضش برایش مانده بنشینیم و چپ چپ به هم نگاه کنیم.
بله دوستان فاصله بین شعار و عمل گاهی از مو نیز نازک تر است. تا به حال چقدر پیش آمده که کسی پیشنهاد اسکناس نویسی یا شعار نویسی بر قطعه ای کاغذ یا پیشنهاد بلوتوث کردن کلیپ های تاثیرگذار را داده است و ما به به و چه چه کردیم و ایولا گفتیم ولی بعد که از پای کامپیوتر بلند شدیم اصلا آلزایمر گرفته ایم و نه خودکاری روی کاغذ یا اسکناس کشیده ایم و نه کلیپی را تبدیل کرده و بر روی موبایلی ریخته ایم.
به راستی دوستان سبزم ما را چه شده است؟
(با تشکر از دوست سبزم امین عزیز ،کاربر سبزلینک، که با تلنگری که به من زد باعث شد تا من هم اسکناس نویسی کنم و هم این مقاله را بنویسم)
یا مثلا در مورد همین اعتراضات و اعتصابات بازار تهران با اینکه شورای اصناف با دولت توافق کرده است اما همچنان ادامه دارد. یک نفر پیدا می شود و می گوید آقا جان این بازاری ها همینطور دارند به اعتصابشان به بهانه های واقعی یا واهی ادامه می دهیم محض رضای خدا بیایید از آن ها حمایت کنیم. اما ما با چهره ای حق به جانب می گوییم، نه مگر یادتان رفته وقتی ما شهید دادیم وقتی تن ما زیر باتوم در حال آتش گرفتن بود آن ها همچنان در حال پول پارو کردن بودند این ها لیاقت حمایت ما را ندارند. انقدر می گوییم تا دیگر سران جنبش هم یا امر بهشان مشتبه شود و یا جرات نکنند حمایتی هرچند تلویحی از آنان بکنند. گویا یادمان رفته که قرار بود هرکسی به هر نحوی تصمیم گرفت سبز باشد یا اعمالی موازی جنبش انجام داد از وی حمایت کنیم و سبز بدانیم (همینجا بگم منظورم این نیست که اگر قاتلان ملت هم اشک تمساح ریختند و خواستار سبز شدن شدند بی هیچ چون و چرا و محاکمه و سوال و جوابی از گناه آنان درگذریم)
می ترسم آنقدر علی رغم اینکه می گوییم ما بیشماریم وسواس های بی جهت به خرج بدهیم تا ما هم دست را زیر چانه بزنیم و کنار علی که فقط حوضش برایش مانده بنشینیم و چپ چپ به هم نگاه کنیم.
بله دوستان فاصله بین شعار و عمل گاهی از مو نیز نازک تر است. تا به حال چقدر پیش آمده که کسی پیشنهاد اسکناس نویسی یا شعار نویسی بر قطعه ای کاغذ یا پیشنهاد بلوتوث کردن کلیپ های تاثیرگذار را داده است و ما به به و چه چه کردیم و ایولا گفتیم ولی بعد که از پای کامپیوتر بلند شدیم اصلا آلزایمر گرفته ایم و نه خودکاری روی کاغذ یا اسکناس کشیده ایم و نه کلیپی را تبدیل کرده و بر روی موبایلی ریخته ایم.
به راستی دوستان سبزم ما را چه شده است؟
(با تشکر از دوست سبزم امین عزیز ،کاربر سبزلینک، که با تلنگری که به من زد باعث شد تا من هم اسکناس نویسی کنم و هم این مقاله را بنویسم)
No comments:
Post a Comment