پشت پرده یک رقابت

پس از سپری شدن چهار روز از اکران شدن دو فیلم "جدایی نادر از سیمین" ساخته اصغر فرهادی برنده خرس طلایی از جشنواره بین المللی برلین و "اخراجی ها سه" ساخته مسعود دهنمکی که سری قبلی اخراجی ها ساخته او رکورد دار فروش در سینما ایران است، با اختلافی نود میلیون تومانی اخراجی ها (با دویست و نود میلیون تومان) از جدایی نادر از سیمین (با دویست میلیون تومان) در باجه های سینمای تهران پیشی گرفته
در نگاهی شتاب زده شاید برخی نتیجه بگیرند که مسعود دهنمکی این رقابت را به نفع خود تمام خواهد کرد، اما نگاهی عمیق تر عوامل موثر زیادی را در نظر متبادر می سازد که نادیده گرفتن این فاکتورها منتهی به نتیجه گیری درستی نخواهد شد، تعداد سالن هایی که به اخراجی ها اختصاص داده شده در حدود ده سالن بیش تر است، اخراجی ها از حمایت دولتی برخوردار است، ایام ایام نوروز است و زمان شادی مردمی که در تمام سال پتک غم و زاری بر سرشان کوفته می شود و جشن نوروز تنها بهانه برای شادی و امیال فروخورده است و فیلم اخراجی ها در ژانر کمدی و فیلم جدایی نادر از سیمین در ژانر درام اجتماعی........
این ها همه فاکتورهایی مهم در اختلاف فروش این دو فیلم است اما مهمترین عامل عدم آگاهی مردم است... کافی است در هنگام اتمام یک سانس اخراجی ها جلوی در خروجی بروید و بینندگان را تماشا کنید، خواهی دید که این مردم اکثرا نه بسیجی اند، نه ساندیس خور و نه ذوب در ولایت و اتفاقا در کمال تعجب خواهید دید که بسیاری از این بینندگان افرادی هستند که منتقد و معترض اند و هوادار جنبش سبز...
حال فروش این دو فیلم را جداگانه بررسی کنیم، اخراجی ها نسبت به شماره قبلی خود فروش به مراتب کمتری داشته است تا جایی که خبرگزاری ایرنا وابسته به دولتی که همه جوره حمایت های مادی و معنوی خود را شامل حال مسعود دهنمکی و فیلمش کرده، می نویسد: اخراجی های سه برای فروشی چون اخراجی های دو باید منتظر وقوع سونامی در گیشه های سینما باشد هرچند کاگردان این فیلم نظری جز این دارد।
اما جدایی نادر از سیمین، پس از درو کردن بهترین جوایز جشنواره فیلم برلین موسوم به برلیناله (جایزه بهترین فیلم این جشنواره و دو خرس نقره ای برای گروه بازیگران زن و مرد) و حمایت کارگردان موفق این فیلم از جنبش سبز در ایام شاد نوروزی با فضای غمگین و تصویر کشیدن حقایق جامعه پا به اکران عمومی گذاشت و با فروش دویست میلیونی و جذب بسیاری از مخاطبان سابق اخراجی ها فروش بسیار خوبی با توجه به عوامل ذکر شده، داشته است اما باید منتظر ماند که پس از اتمام اکران عمومی این دو فیلم چقدر فروش خواهند کرد!
با همه این تفاسیر این رخداد حقیقتی پیش روی ما نمایان می سازد، سطح آگاهی عمومی آن هم در پایتخت با وجود تمرکز اکثر امکانات فراهم کننده آگاهی به حدی نرسیده که مردم کمی به خود زحمت بدهند به سالن های بی کیفیت تر بروند و دو ساعت از شادی خود صرف نظر کنند و کمی به فکر فرو روند...
و اما از نظر نگارنده این مقاله، حقیقتی بزرگ تر در ورای این رقابت خوابیده است، و آن لزوم اصلاح است و دوری از انقلاب...
هیچ تضمینی نیست که پس از وقوع انقلاب اقلیتی عوام فریب آهسته آهسته نتوانند دلسوزان این مرز و بوم را با فریب دادن مردم از صحنه با نقابی نو به در کنند و دیکتاتوری نوپایی پدید آورند! اما با روندی اصلاحی می توان سطح درک عمومی را آهسته افزایش داد به آگاهی پایدار رسید.....
البته باید متذکر شد که منظور از اصلاح فعالیت در زیر پرچم منحرف کنونی نیست و کمترین خواسته این نوع اصلاح اساسی آزادی زندانیان سیاسی، برگزاری انتخابات آزاد، لغو نظارت استصوابی و عملکرد خبرگان به وظایف قانونی خود است

همه به دنبال یک چیز!

روزی در بیابانی گرم و سوزان سه نفر ایلان و ویلان بودند. یکی ایرانی، یکی عرب و یکی انگلیسی. همه به شدت تشنه شان بود و تابش سوزان آفتاب امانشان را بریده بود. از همه بدتر در این شرایط زبان همدیگر را نمی فهمیدند اما بالاخره یکی از آن ها دو نفر دیگر را با هزار ایما و اشاره مجاب کرد که به دنبالش بیایند. خسته و نالان راه افتاند تا به یک آبادی رسیدند. در آبادی به دنبال چیزی افتادند تا با آن عطششان را برطرف کنند.
به یک دکان تره بار رسیدند.
هندوانه های بزرگ و آبداری آنجا بود در جیب های خود گشتند تا شاید چیزی پیدا کنند و با آن یک هندوانه بگیرند. اما در جیب هایشان تنها به اندازه یک هندوانه سکه بود.
چندی نگذشت که دعوایشان شد. ایرانی داد می زد باید هندوانه بخریم، عرب نعره می زد "نحن محتاج الی بطيخ " و انگلیسی در حالی که یقه هر دو را چسبیده بود با دندان قروچه می گفت "we must buy watermelon".
کارشان به زد و خورد کشید و همدیگر را لت و پار کردند اما نه هندوانه ای خریدند و نه سیراب شدند!


"برگرفته از حکایات قدیمی فارسی، با اندکی دخل و تصرف"

استارت دوباره بحث های هفتگی سبزلینک

در ابتدا لازم است اعلام شود در این بحث احترام به عقاید همدیگر و پرهیز از به کار بردن هرگونه کلمه توهین آمیز و منافی اخلاق، الزامی است.

مدت نسبتا زیادی بود که بحث های هفتگی (هفتگی یا دو هفتگی یا گه گداری بودن آن زیاد مطرح نیست) به دلایل مختلف تعطیل شده بود که با همت تقریبا تمام کاربران سبزلینک تصمیم بر آن شد که این بحث ها دوباره از سر گرفته شود.

موضوع بحث این هفته:

در میان ما کسانی هستند که به دور از هرگونه گرایش عقیدتی از بحث های تکراری و به زعم آن ها بی فایده پیرامون مسائل پرحاشیه خسته شده اند.
در طرف دیگر مطرح کنندگان این موضوعات بحث در این باب را ضروری می دانند و دلایل خاص خودشان را دارند.
چندین ماه قبل در همین سبزلینک کاربران با گرایش نزدیک به حکومت عضو بودند که در مقابل آن ها همه ما سبزها فارق از هرگونه عقیده ای موضعی واحد اتخاذ می کردیم و از قضا همین موضع گیریمان باعث نزدیک تر شدن ما به یکدیگر و همبستگی بیش ترمان بود یا اگر بیش تر به عقب برگردیم در زمانی که بازار حضور خیابانی داغ بود هیچ کس از کسانی که آن ها را در شعار دادن همراهی می کرد نمی پرسید عقیده شما چیست؟ همه با هم بودیم به خاطر یک هدف مشترک.
1-ممکن است برخی بگویند همبسته بودن با هر کسی با هر عقیده ای امری اشتباه است، اگر جزء این گروه هستید دلایل شما چیست؟ اگر مخالف این تفکر هستید دلایل شما چیست؟ آیا نظر دیگری دارید؟
2-برخی بحث عامل حکومت را مطرح می کنند، به نظر شما وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی این روزها چگونه و در چه زمینه فعالیت خود را در فضای مجازی دنبال می کند؟
3-با توجه به اینکه شخصیت و نیت حقیقی افراد در فضای مجازی پوشیده است، به عقیده شما آیا اساسا بحث در مورد اینکه فلان کس اطلاعاتی است یا این بحث بوی اطلاعاتی ها را می دهد، فایده دارد؟ آیا اینگونه بحث ها جز ضرر چیزی در برندارد؟ راه حل شما برای موجهه با این موارد چیست؟
4- اگر روندی در فضای مجازی مشاهده کردید که به نظر شما مشکوک بود و سازماندهی شده، چه نوع برخوردی از خود نشان خواهید داد؟ آیا شروع به اتهام زنی به مطرح کنند بحث می زنید یا روند موجود را مشکوک می خوانید یا عکس العمل دیگری نشان می دهید؟ عکس العملتان چیست؟
5-اصولا به نظر شما حتی اگر روندی مشکوک باشد دلیل بر آن می شود که مطرح کننده موضوع نیز مشکوک باشد و قصد و هدف و نیت سوئی داشته باشد؟ اگر جواب شما منفی است شما چه موضعی اتخاذ خواهید کرد تا به نوبه خود از انحرافی که احساس می کنید جلوگیری کنید و هم از اتهام زنی به افراد جلوگیری نمایید و مانع از بسط فضای بی اعتمادی و افترا شوید؟

آقا...

امروز روز عجیبی بود اتفاقات زیادی برام افتاد که خدا رو شکر به خیر گذشت.
همینطور که سوار ماشین بودم و داشتم به سمت خونه حرکت می کردم دائم به خودم می گفتم خدایا شکرت بهمون رحم کردی!
رسیدم پشت چهارراه. پسر بچه ای قرآن های کوچکی دستش بود و داشت به ماشین های پشت چراغ می فروخت. ماشین جلویی ردش کرد رفت. (صدای آهنگ ماشین هم بالا بود، "این نامه را برایت / از پشت میله های سرد/ با رنگ سبز جان....")
صداش زدم.
آقا پسر، آقا پسر بیا (دست کردم و دو تومن بهش دادم و یه قرآن ازش گرفتم و دستی به سرش کشیدم)
-آقا مادرم مریضه و دارو می خواد!
-بیا عزیزم (هزار تومن دیگه بهش دادم اما از چشماش معلوم بود ازم متنفره.)

بقیه راه تو فکر این پسر بودم. رسیده بودم سر خیابونمون. زن جوونی با بچه کوچولوش تو بغلش وایساده بود.
دیدم سرش رو خم کرد و به ماشین جلویی چیزی گفت. ماشین جلویی هم نیش ترمزی زد ولی رفت.
با توجه به سابقه بد خیابون خلوتمون مخصوصا اون موقع از شب پیش خودم گفتم اگر زن من هم مشکلی براش پیش بیاد و این موقع از شب بخواد بیاد خونه ترجیح می دم عوض راه رفتن تو این خیابون خلوت یه جوونمرد یا یه باخدا پیدا بشه و تا خونه برسونتش. از طرفی هم می ترسیدم این موقع از شب نیت شومی پشت این هیبت معصومانه باشه.
اما گفتم من نیتم خیره و مشکلی پیش نمیاد. جلوی پاش ترمز کردم. (صدای آهنگ رو کم کردم، "برخیز و باطل کن بساط این دغل بازان / که اینان جامه حق را بپوشند بر تن شیطان...")
سرش رو کرد توی ماشین. زنی بود خوشکل و خوش قیافه با تیپی عادی و بچه ی با مزه ای هم بغلش.
محترمانه و در کمال ادب گفت: "آقا من هیچ پولی ندارم برم خونه، بخدا هیچ چیزیم نه خودم خوردم نه تونستم چیزی به بچم بدم بخوره"
خشکم زد. یه چیزی تو سینم سنگینی می کرد. سریع خودم رو جمع و جور کردم و با رویی گشاده کیف پولم رو برداشتم و هرچی پول توش مونده بود دو دستی دادم بهش.
-خیلی متشکرم آقا
با تبسمی گفتم : "خواهش می کنم خانوم محترم کاری نکردم. وظیفم بود، کوچک ترین کاری بود که از دستم برمیومد!"
دیگه روم نشد نگاهش کنم با لبخندی ماشین رو زدم تو دنده راه افتادم.
پیش خدمت فست فود بغل خیابون صدا زد خانوم و دخترک که نصف خیابون رو طی کرده بود برگشت.
نمی دونم خوشحال شدم یا ناراحت، تو دلم گفتم حداقل مجبور نیست یه قسمت از اون پول رو بده برای غذا.
کیف پولم رو برداشتم و دوباره توشو نگاه کردم پیش خودم گفتم کاشکی بیش تر پول داشتم.
از خودم چون ماشین زیر پام هست و یه کسی از روی فشار زندگی مجبوره سرشو بکنه توی ماشین و بگه آقا... خجالت کشیدم.

این کجا و آن کجا

ساعت 7:50

-اه این دیگه چه ربناییه!

-مردشور ریختشون رو ببرن... من از بچگی با ربنای شجریان بزرگ شدم، مامانم هروقت صداش رو می شنید اشک از چشماش جاری می شد.

-بگذار الان ربنای شجریانو می گذارم.

-چند دقیقه دیگه اذانه!

-الان، بگذار کامپیوتر بالا بیاد.



ربّنا لا تزغ قلوبنا...



صداش رو می برم بالا

بغض گلوی هممون رو می گیره

مادرم طاقت نمیاره و بغضش می ترکه

اشک تمام صورتمو پر می کنه

سرمو می ندازم پایین نمی خوام کسی اشکامو ببینه

اما نه، چون جرات نمی کنم اشکای پدرمو ببینم

اما چه باید کرد؟

خانواده هایشان تجمع کردند، جلوی دادستانی بست نشستند با دادستان دیدار کردند، دادستان هم همچون همیشه اظهار بی اطلاعی کرد.
خودشان هم در زندان زمان ملاقات در اقدامی هماهنگ سبز بودن خود را فریاد زدند و شعار دادند و بر روی در و دیوار زخفقان آور زندان پیام های سبز خود را حک کردند و گفتند ما راسخ تر از قبلیم و معاندان نیز ناامید تر شدند. سپس دست به اعتصاب غذا زدند.
نوشیدن را بر اعتصاب خود افزودند و چشم های نزدیکانشان نگران شد. در بیرون از زندان نزدیکان نیز هرکاری که می توانستند کردند از ادامه تجمعات گرفته که به تهدید و سرکوب منجر شد تا دست به دامان خدا شدن و دعا و ندبه و روزه و در این بین جواب آن ها تنها بازداشت شدن عده ای از آنان بود.
کم کم سیاسیون وارد گود شدند. موسوی در ابتدا در اقدامی کم سابقه در این یک سال اخیر، تمام قد از این پیام آوران سبز حمایت کرد و گفت چنبش سبز با شماست. جبهه مشارکت ایران اسلامی نیز مردم معترض را به همبستگی با آن ها فراخواند تا روز شنبه روزه سیاسی بگیرند (همان اعتصاب خشک خودمان). چندی بعد، حال این خبرنگاران که وجدانشان آن ها را به زندان انداخته بود رو به وخامت رفت. میرحسین موسوی از آنان قدردانی کرد و همچون نهرو به آنان گفت عزیزانم ایران زمین به زنده شما بسیار بیش تر نیازمند است.
کروبی نیز گفت فرزندانم به خاطر مردم و ایران اعتصابتان را بشکنید . جبهه مشارکت و سازمان مجاهدین انقلاب نیز چنین خواستند. اعضای ارشد و قدیمی نهضت آزادی که از اوایل انقلاب از معترضان بودند و از سوی حاکمیت گروهک تندرو ضد انقلاب خوانده می شوند نیز از خبرنگاران و زندانیان اعتصاب کننده درخواست کردند تا اعتصاب خود را بشکنند.
اما این سرو قامتان که سبز، رنگ خود را از آن ها وام گرفته، با تشکر از همه کسانی که نگرانشان بودند اعلام کردند که در تصمیم خود مصمم هستند و تا رسیدن به حقوق خود از اعتصاب خشک دست نخواهند کشید.

اما چه باید کرد؟

واضح است که مطلوب همه ماست تا با هماهنگ کردن مردم معترض و سبز تجمعی عظیم شکل دهیم یا همه چندین شب ظلمی را که بر یاران دربندمان رفته با الله اکبر فریاد بزنیم تا به یاد حاکمان مدعی الوهیت بیاوریم که خدا از همه چیز بزرگ تر است و قدرت دو روزه شان از حبابی بر روی رود خروشان نیز نابود شدنی تر است.
اما چند نفر از مردم از این جریان آگاهند؟ مردم خاکستری پیش کش، مردم نیمه فعال سبز چطور؟ چقدر دلم می خواهد به تمامی دوستان پیامکی بفرستم و بگویم فردا شب ساعت 21 هرچه فریاد داریم بر سر زورگو خواهیم زد "هدر شهروند یک رسانه، یک جنبش" اما نمی شود. اگر چند نفرشان را حضوری ببینم باید ساعت ها با آن ها بحث کنم تا کمی کمبود اطلاعات و آگاهی ماه ها جبران شود چگونه با یک اس ام اس آن ها را تشویق به کاری کنیم در حالی که شورش را ندارند که البته شعورش فعلا پیشکششان.
چقدر دلم تنگ شده برای روزهایی که با وضو با غسل شهادت از خانه بیرون می زدم. قبل از رفتن قرآن را می بوسیدم، روز قبلش هم وصیت نوشته بودم. دائم بر حسب عقایدم زیر لب ذکر الا بذکر الله تطمئن القلوب می گفتم. چشم های نگران بود. از یکسو به دنبال نشانه ای، نماد سبزی هرچند کوچک، چهره ای آشنا و رد بدل کردن لبخندی محبت آمیز. از سوی دیگر تراکم نیروهای سرکوب گر را در نظر داشتم و روی زمین کفش ها را نگاه می کردم تا بلکه تعدادی از سپاهیان و اطلاعاتی ها را شناسایی کنم.
با نگاه های آشنا آنچنان بحر وسیعی رد و بدل می شد که زبان از انتقال آن در چندین روز عاجز بود. با اینکه هیچ نمی دانستیم پشت این چشم های مشتاق چه فکر و عقیده ای در حال جوشش است. با این نگاه ها و علامت دست ها به نشانه پیروزی ما همه یکی بودیم با هم بودیم. دلم تنگ شده است برای جلو آمدن جوان نگرانی که با تردید می پرسد: "ببخشید شما می دانید تجمع کجاست؟" آنقدر راه می رفتیم و با نگاه ها همدیگر را جذب می کردیم تا بالاخره دستی بالا رود و الله اکبری بلند شود.
دلم برای صدای آن جماعت مصمم که شعار ده تن از آنان صفوف هزار نفری آنان را می شکافت و سایه ترس و دلهره را بر چهره شان مستولی می کرد چه رسد به اینکه این ها هزار تن بودند و آن ها ده تن! چه کنیم که ابزاری نداریم که آن جماعت را هماهنگ کنیم. چه کنیم که اگر هم همین الان بتوانیم آن ها را هماهنگ کنیم آن ها به قدری آگاهی ندارند که ده نفرشان بر هزار نفر فائق آید؟

به نوبه خود دست تک تک این عزیزان دربند را می بوسم و به آن ها می گویم خواهران و برادران خونی تر از خونی من ما با همیم چه بسا در یکی از آن تجمعات ما را به زندان می کشندند و شما زیر باد کولر آب میوه در دست اما با چشمانی خیس برای ما مقاله می نوشتید.
من هم به نوبه خود از شما می خواهم به اعتصاب خود پایان دهید چون ما بیش از چیزی که شما به ما نیاز داریم، نیازمند شماییم.
اما اگر شما همچنان معتقد بر ادامه اعتصاب هستید از این تصمیم شما حمایت خواهم کرد و از هر راهکار عملی که ما را به هدف مشترکمان نزدیک کند استقبال خواهم کرد.

به امید روزی که آن لبخندهای پرمعنا و آن چشمان مشتاق جای این همه کینه را بگیرد.
به امید آن روزی که نور حقیقت دل هایمان را روشن کند.
عضوی کوچک از دریای عظیم سبز

هدف چه بود؟

نارنجک بود و مینی بوس حامل خبرنگاران آسیب دید، جزییات مجروحان متعاقبا ارسال خواهد شد. (محمدجواد چطوری خبر رو حذف می کنن هر کاری می کنم نمی شه بیا کمک!)
بمب دست ساز بود......... ای وای خاک عالم! اصغر!!!! چقدر بگم خطر داره ترقه؟! هزار تا دردسر داره ترقه، ها؟! ببخشید مثل اینکه ترقه بود بچم خیلی خوشحال شده بود رییس جمهور محبوبشو دیده، بچم شب و روز خواب نداشت فقط 12 شب 22 خرداد که از چند ماه قبلش قرار بود خبر پیروزی معجزه هزاره سومشو بگذاره رو خروجی اینطور ذوق زده ندیده بودمش.
بمب صوتی بود، من نمی دونم این جوسازی ها چیه می کنن این رسانه های غربی و اون عرب های فریب خورده هی شانتاژ می کنن، ما خودمون کم دردسر داریم کم هی هم جناحی های ما رو به جرم بد نگاه کردن به رییس دولت می ندازن تو زندون حالا شما شامورتی بازی می کنین تا اینو هم بندازن گردن ما بگن کار فتنه گرا بوده؟!
بدو، بدو یه نیم ساعت بیش تر نمونده تا ساعت هشت و نیم نمونده بدو یه صدایی بگذار رو این فیلمه فوقش می گیم یه چند نفری هم دستشون اوخ شده. ای بابا زود باش دیگه تو عاشورا که خوب بلد بودی تصویرا رو میکس کنی!

ما که آخرش نفهمیدیم چی شد؟ اما چند تا احتمال می دیم که یه سریش اونور پردست یه سریشم اینور پرده. اونوریا رو نمی گم چون اصولا اونور پرده معلوم نیست و ما فقط یه سری سایه در حال دولا و راست شدن می بینیم.
اینور پرده یه چیزایی پیداست... یادتونه دو، سه سال پیش سریال نرگس؟ تلوزیون نشون می داد ملت میومدن کرون کرون پارک تا دسته جمعی با هم ببینن حالشو ببرن. حالا بیاین همینجا آره همینجا یه نگاهی به مامانتونو و باباتون بندازین، انگار که شما رفتین تظاهرات مردین نگاه کنین چه قنبرکی گرفتن. هی دائم لعن و نفرین می فرستن که دلخوشی ما فارسی 1 بود که اونم ازمون گرفتین. می رن رو بی بی سی می بینن اونم قطعه دیگه حسابی کفرشون بالا میاد. ولی جون به جونش کنی نمی زنن صدا و سیما رو نگاه کنن. چون دیگه هیچ اعتمادی بهش ندارن سریالاشم که یا سر قبره یا تو بیمارستان یا کلانتری... خلاصه همش بدبختیه.
حالا می گین چه ربطی به موضوع داره؟ ربطش اینه که ببینین اولین خبرگزاری هایی که خبر نارنجک و انفجار رو دادن کیا بودن؟! خبرآنلاین وابسته به علی لاریجانی رییس مجلس حکومتی و فارس نیوز وابسته به سپاه پاسدارن. خیلی خیلی ساده انگاریه اگر بگیم اخبار غلط بهشون دادن پس دو احتمال داره یا دارن سه اش رو می گیرن یا کلا ساختگی بوده.
حالا می گین چرا ساختگی؟ فکر می کنین چند درصد مردم مثل من و شما دیدن که ساعت سه و نیم بعد از ظهر خبرآنلاین و فارس این خبر رو روی خروجی های خود گذاشتن؟ مسلمه که بعد از اینکه رسانه های خارجی می بینن خبرآنلایم و فارس این خبر رو دادن شروع می کنن به نشرش و بال و پر دادن بهش... اما بعد از چند ساعت خبر 20:30 طبق معمول با یک نمایش بگوید نگاه کنید این ها رسانه هایی هستند که شما به آن ها اعتماد کرده اید. تا در پروسه صلب اعتماد از رسانه های بعضا مستقل مثل همیشه گام بردارند تا شاید بتوانند آب رفته را به جوی باز گردانند!

بابا ول کن اینا رو فارسی 1 شما وصل نشد؟!